shotje met dorpshoofd Akplolo & uberpizza in Lomé

Al bijna een maand! Wat gaat dat snel! Zo voelt het dus écht niet;p

Sinds de vorige blog weer veel leuke, minder leuke maar sowieso nieuwe dingen beleeft.
Zo fijn 2 weken geleden mn kuit aan de uitlaat van de moto verbrand, en ben nu gemarkeerd met een mooi bewijsje van mn verblijf hier... Maar t ziet er nu goed uit allemaal dus ça va aller zoals ze hier allemaal zeggen!

Zondag de 27e ben ik heel vroeg opgestaan om samen met 2 andere Duitse vrijwilligers, Nico en Julian, een wandeltocht te maken van hun dorp naar een andere in de buurt. Echter toen ik maman meldde dat ik om half 6 op de moto wou springen naar Agou Agbetiko was ze het daar niet helemaal mee eens. Ik zou het huis pas verlaten wanneer het licht was buiten. Dat was niet helemaal volgens de afspraak met de andere, dus toen ik ze niet kon bereiken om mijn probleem te melden raakte ik wel een beetje in de stress! Zeker omdat maman totaal niet voor discussie open stond en me verbood te gaan zoals ouders dat bij hun eigen kinderen doen.

Maar gelukkig: contact! Nico vroeg het nog even na bij zijn hostmama, en het blijkt dus wel echt gevaarlijk te zijn om als meisje voor daglicht met de moto onbevolkte gebieden te doorkruizen. Goed dat ik ben tegengehouden dus;p Uiteindelijk heb ik de andere dus een stukje verder dan de afgesproken plek ontmoet, zodat ik veilig kon reizen, vergezeld door een ochtendzonnetje.
Rond 7 uur begon ook ik met lopen, over een rode zandweg met prachtige vergezichten aan de ene kant, en een groen beboste berghelling aan de andere kant. We liepen samen met een Togoleze man die Nico kende en voor ons gidste, en een ander meisje die wel eens bij Julian's familie helpt in het huishouden. Na de in totaal 9 km van Agbetiko naar Akplolo kwamen we dan aan in een dorpje aan de voet van de hoogste berg in Togo, Mount Agou (986 m).

Het dorpje Agou Akplolo is een dorpje met een stuk primitiever dan Kpalimé, maar ook dan Agbetiko, woonplaats van 4 astovot vrijwilligers. Zo is er bijna geen electriciteit en minder diversiteit aan 'luxe'-, bewerkte producten. Het was dan ook verbazend wat voor Togolees we hier aantroffen. Het was een man van een jaar of 60 waar we werden uitgenodigd om wat te komen drinken. Hij heeft jaren bij een bedrijf Unesco gewerkt, waarmee hij de hele wereld heeft afgereisd en ons jovo's even kon vertellen wat voor awesome dingen hij allemaal heeft gedaan in onze woonplaatsen Berlijn, Frankfurt en Amsterdam. Maar niet alleen Europa, elk werelddeel heeft hij meerdere malen bezocht en heeft dus al een stuk meer gezien dan wij 3 blanke reizigers bij elkaar! Heel interessant om zo naar z'n verhalen te luisteren!

We gingen verder: eerst een handje geschud met de dorpsoudsten, daarna via kleine paadjes tussen de huizen door het dorp uit om een rondje jungle te maken. Daarna plaatselijke drank Togogin met de chef van het dorp gedronken, gemaakt van palmwijn, sap met alcohol wat direct uit een palm komt stromen als ie wordt omgehakt. Voor de 2e keer uitgenodigd om fufu te komen eten, maar weer geweigerd, dat zou te lang duren en we willen voor de ergste hitte terug lopen.

Als moslima gekleed om mn tere huidje te beschermen weer de 9 km door een nu stuk minder aangename temperatuur terug naar Agbetiko. Hier heb ik de middag bij Julian gechilld. Hij woont zooo mooi! Eerst dacht ik altijd dat het leuker was om in Kpalimé te wonen, omdat daar de internet en electriciteit beter zijn, en er meer verschillende producten verkrijgbaar zijn. Maar na dit onderkomen in het groene dorpje te hebben gezien, weet ik wel dat ik het ook écht niet erg had gevonden doordeweeks zonder internet te moeten doen!!

Na wat verse palmwijn te hebben gedronken met de buurman ben ik op de taxi terug naar Kpalimé gezet, fijn met zn 9en in een kleine 5 persoonsauto. Maar het scheelt dan ook wel zo'n 300 CFA in vergelijking met een moto, en daar kan ik toch weer heel wat bananen van kopen!


Doordeweeks zijn ook zeker noemenswaardige dingen gebeurt, maar om mijn lezers enigzins geboeid te houden zal ik meteen verder gaan met afgelopen weekend: Lomé!

Zaterdag ochtend na enigzins brak na een nacht uit in Kpalimé vroeg in de taxi met Nico, Julian, Jacob en Cherita, die bij Astovot werkt. De reden dat ik vooral met deze 3 vrijwilligers optrek van de zo'n 20 in totaal bij Astovot zit hem voornamelijk in het Engels. 1. ze spreken het goed en 2. ze switchen niet meteen naar Duits het moment dat het niet direct voor mij bedoelt is. Daarnaast zijn het prettige gasten(:

Na een snelle rit van ongeveer 1,5 uur kwamen we aan in de hoofdstad aan zee. Dit te danken aan het feit dat Cherita de taxi voor ons alleen gehuurd had en we dus niet constant hoefden te stoppen om andere passagiers te laten in- en uitstappen.
Mijn 2e keer in Lomé, maar dit keer ook met de mogelijkheid om te vergelijken met mn eigen woonplaats. En dan ben ik toch wel errug blij met het groenere, kleinere, schonere en enigzins koudere Kpalimé[:

We verblijven dit weekend in het huis van de Togoleze vriendin van Jacob en haar zus. De zaterdag niet heel veel gedaan, een beetje gechilld bij iemand thuis, waar ook Eric, van Astovot die mij de eerste dag in Lomé heeft opgevangen, en een nieuwe Duitse vrijwilliger waren. Wel leuk om te zien hoe ik ook zo aan kwam zo'n 3 weken geleden en nu al zo gewend ben((:
's Avonds voor het eerst in 3 weken weer echt Europees gegeten: overheerlijke pizza! Ik kan met veel zekerheid zeggen dat dit restaurant de lekkerste pizza's in Togo heeft, aangezien het één van de enige restaurants is waar pizza's verkrijgbaar zijn en ze pittig lekker waren! Maar het hele restaurant zelf was al een beleving. Na alle fufubars in Kpalimé doet deed deze westers uitziende plek erg luxe aan. Dat was dan ook te zien aan de hoeveelheid jovo's die zich hier verzameld hadden, wat iets minder was. Al helemaal toen een Togolees een 'typisch' Afrikaanse dans begon op te voeren. 'Ja hallo! Maar wij zijn geen toeristen hoor! Wij wonen hier!'

Zondag ochtend eerst met de taxi hét museum proberen te vinden. Weliswaar de enige in Lomé, maar voor de chauffeur daarom niet makkelijker... Indrukwekkend was het jammer genoeg niet. Waar wij interessante historische insights over Togo verwachtten, kregen we alleen maar een aantal oude gebruiksvoorwerpen met een benaming erbij en een 'gids' die deze benaming voor ons wou oplezen. Ok. Op naar het strand dus.

Even een duik in zee was lekker, maar het gaf toch niet echt een gevoel van een tropische stranddag, te wijten aan de grijze lucht door jawel: harmattan.
Dus we zijn m weer gesmeerd naar huis, waar voor ons een schaal yams op ons te wachten lag om te worden gestampd. Het resultaat, fufu, een kleverige witte bol, wordt samen met een andere gelijk uitziend gerecht, patte, heel veel gegeten hier. Het is niet duur en het vult. Altijd met een lekkere saus en, als er geld voor is, een stuk vlees of vis. Het wordt gegeten met de handen, wat aan het begin even raar was maar het maakt het stukke lekkerder dus al snel sloeg ik de vork af!

We besloten nog een nachtje te blijven en konden dus genieten van de kwartfinale Togo-Burkina Faso, die we jammer genoeg verloren.

Maandag ochtend weer terug. Dat voelt toch wel fijn weer in mn vertrouwde omgeving(:

Volgende blog zal ik mijn werk bij de verschillende afdelingen van solidarité beschrijven (als mn weekenden niet te geweldig zijn...)
En nog bedankt voor al jullie reactie's! Erg leuk!